giovedì 17 maggio 2007

A Diosa (Non poto reposare)

A Diosa: paràulasa de Sarvatore Sini
(Poeta de Sarule in sa prima mitade de su 1900)

A Diosa (Non potho reposare)

Non potho reposare, amore, coro,
pessende a tie so donzi mommentu;
no istes in tristura, prenda 'e oro,
nene in dispiaghere o pessammentu,
t'assicuro chi a tie solu bramo,
ca t'amo vorte et t'amo, t'amo, t'amo.

Amore meu, prenda d'istimmare,
s'affettu meu a tie solu est dau.
S'hare giuttu sas alas a bolare,
milli vortas a s'ora ippo volau,
pro venner nessi pro ti saludare
s'attera cosa, nono, a t'abbisare.

Si m'essere(t) possibile de anghelus
s'ispiritu invisibile picavo;
sas formas e(t) furavo dae su chelu su sole,
sos isteddos e formavo
unu mundu bellissimu pro tene
pro poder dispensare cada bene.

Amore meu, rosa profumada,
amore meu, gravellu oletzante,
amore, coro, immagine adorada,
amore coro, so ispasimante,
amore, ses su sole relughente,
ch'ispuntat su manzanu in oriente.

Ses su sole ch'illuminat a mie,
chi m'esaltat su coro ei sa mente;
lizu vroridu, candidu che nie,
semper in coro meu ses presente.
Amore meu, amore meu, amore,
vive senz'amargura nen dolore.

Si sa luche d'isteddos e de sole,
si su bene chi v'est in s'universu
hare pothiu piccare in d'una mole
commente palombaru m'ippo immersu
in fundu de su mare
e regalare a tie vida, sole, terra e mare.

Unu ritrattu s'essere pintore un'istatua 'e marmu ti faghias
s'essere istadu eccellente iscultore ma cun dolore naro "no nd'ischia".
Ma non balet a nudda marmu e tela in confrontu a s'amore, d'oro vela.
Ti cherio abbratzare ego et vasare
pro ti versare s'anima in su coro,
ma dae lontanu ti deppo adorare.

Pessande chi m'istimmas mi ristoro,
chi de sa vida nostra tela e trammas
han sa matessi sorte pritte m'amas.

Sa bellesa 'e tramontos, de manzanu s'alba,
s'aurora, su sole lughente,
sos profumos, sos cantos de veranu,
sos zefiros,
sa bretza relughente de su mare,
s'azurru de su chelu, sas menzus cosa do, a tie anzelu.

Nessun commento: